Jo Hemelsoet vertrok op zaterdag 1 april met de trein naar Bézues-Bajon, in de Franse Pyreneeën. De tocht naar huis ging hij per fiets maken. Het was zijn droom om bij het luiden van de Paasklokken terug te zijn. Jo kwam tijdens ‘De Kwetteraars’ vertellen over zijn reis en het was ook zijn laatste uitdaging nog niet. “Volgende keer misschien met de ezel?”
Het was van 2010 geleden dat Jo de camino maakte naar Compostella. Toen was het hartje zomer, veel te warm en op de koop toe was het er kermis. Dat wilde Jo Hemelsoet niet meer meemaken. “Het was een anti-climax om van de stilte in zo’n gewoel terecht te komen.” En deze tocht heeft heel veel goed gemaakt voor Jo. “Het was een fantastische reis op alle vlakken. Ik heb geen platte banden gehad en het was in de Franse Pyreneeën ook mooi weer, zo’n 25 graden. Maar tijdens de laatste dagen sloeg het weer om en had ik ook heel veel regen. Ik begon te rillen op de fiets en het werd me te koud. In Reims heb ik dan de Thalys genomen tot in Lille en daar is mijn vrouw me komen halen. Ik was dus effectief tegen Pasen thuis.”
Vlagje
Hij is heel dankbaar voor de tocht. ” Het is werkelijk een rollercoaster van ervaringen op veertien dagen tijd. En als je alleen bent, ben je verplicht om contact te leggen met anderen. Bovendien moest dat ook in Frans en je moet je plan alleen kunnen trekken, gelukkig doe ik niet liever.”
In de herbergen kwam hij vaak wandelaars tegen ” Zij maakten gepakt en gezakt de tocht naar Compostella en dan heb je iets gemeen. Er is meteen een soort solidariteit.” Die solidariteit merk je ook in de anekdote die Jo vertelt: “Ik heb een vlagje op de fiets, het is een vorm van herkenning zodat mensen meteen zien ‘dat is een compostellaganger’. Ik zat op een bankje aan het kanaal van Bourgonië. Aan dat kanaal moeten de boten zelf de sluizen openzetten om te kunnen passeren. Een Franse vrouw passeerde met haar hond en ze zei tegen mij: “Tiens je bent een compostellaganger, dan zoek je waarschijnlijk wel een slaapplaats? Je kan anders bij mij slapen”. Die vrouw woonde in zo’n oud sashuis. Dat was echt schitterend. ‘S avonds heeft ze nog een fantastische maaltijd gemaakt en daarna hebben we naar een optreden van Jane Birkin op tv gekeken. Maar die gastvrijheid, dat is ongelooflijk.”
Wegwijzer
Jo haalt veel inspiratie uit zijn boekje ‘De Pelgrim’: “Het is boekje voor alle mensen die te voet, per fiets, te paard of per ezel de camino naar Compostella maken. Ik moet zeggen dat ik het wel overweeg om de tocht ooit met de ezel te maken. Maar ‘De Pelgrim’ is bovenal mijn wegwijzer. Daarin staan verschillende slaapplaatsen beschreven waar pelgrims kunnen slapen. Vaak heb ik op die plaatsen tussen de 12 en 30 euro per nacht betaald. Het is wel allemaal iets commerciëler geworden dan vroeger.”
“De Rocamadour waar ik gisteren meedeed met een marathongebed wake van 40 uur” © Jo Hemelsoet
Yes we can vs Make America great again
Ter afsluiting wilde Jo nog een boodschap uit ‘De Pelgrim’ meegeven: “Er zijn twee werelden die steeds meer met elkaar in aanvaring komen. Je hebt de optimistische mensen die geloven in een inclusieve en open samenleving. Ze willen een wereld met open grenzen om elkaars beter te leren kennen. Hun credo is het ‘Yes we can’ van Obama en ‘Wir schaffen das’ van Merkel.
Anderzijds is er een wereld met muren en gesloten mensen. Zij geloven dat het vroeger allemaal veel beter was. Ze voelen zich sterk verbonden met verleden, hun afkomst en ego. Zij hebben een wij tegen zij-mentaliteit. Hun slogans zijn ‘I want my country back’ van de Brexit en Trumps ‘Make America great again.
De Pelgrim is op zoek naar zichzelf maar plooit niet terug op zichzelf. De weg naar uzelf verloopt via anderen, mede-pelgrims, wandelaars, fietsers, thuisblijvers. Door los te laten en te ont-moeten breekt de pelgrim muren en grenzen open. Op de camino ervaart een pelgrim solidariteit, dankbaarheid en respect. Het geeft de kracht om de waarden nog sterker te beleven als die naar huis gaat. De pelgrim keert hoopvol terug van de camino, die een vorm van integratie is. Er is geen twijfel mogelijk: de pelgrim’hoort thuis in de eerste wereld.”
Herbeluister
Interview: Joery Vergeylen, foto: Jo Hemelsoet, tekst: Shana Van de Velde
