Het regende gisteren een hele dag, toch bleven de hemelsluizen gelukkig gesloten gisteravond. Zo konden we genieten van de opening van het lichtfestival dat aan zijn vierde editie toe is. Het was nog niet meteen op de koppen lopen, pas rond half negen stroomde het volk in grotere getale toe.
Aan zo’n lichtfestival merk je meteen dat de mens nog steeds in essentie een ‘vuurwezen’ is. Vooral bij de vuurkorf was dat te zien. Mensen bleven lang staan en zeiden: “Waaauw, ja nog hoger, amaaaaaai.” Een spel van vlammen in de vorm van een kolk, wie kan daar nu niet bij blijven stilstaan.
Die wauwfactor was slechts bij enkele installaties aanwezig. Ik denk meteen aan de prachtige maan maar ook aan de kerk die naar mijn mening de gloriedagen van de katholieke kerk weergaf maar eveneens de afbraak ervan. En die meteen de nieuwe bestemming van veel kerken toonde: als discotheek, een plaats waar muziek met veel licht en technologie samenkomt. Ook journalist Didier Verbaere was verwonderd van zoveel licht. “Indrukwekkende installaties, al waren er soms wel dode momenten op de 6,5 kilometer lange wandeling. Maar dat was niet per se slecht, het maakt het ook minder druk op het parcours.
Daarnaast genoot ik ook van de safaritocht doorheen uitgestorven diersoorten met de heerlijke politieke boodschap dat wij, naast de zwarte neushoorn en misschien binnenkort de olifant, weleens de volgende kunnen zijn die het niet zullen halen als we zo verder doen met het milieu en onze (over)consumptie. Een boodschap die moe(s)t uitgedragen worden in de linkse stad Gent.
En zulke politieke boodschappen waren lang niet zo uitgesproken als hierboven, het zat hem vaak in kleine hoekjes. Beelden van de natuur weerspiegeld op fabrieken deden me denken aan de vernieling die gebeurd is door de verwoestende vervuiling. Maar evengoed hingen er lichtjes boven onze hoofden en hoorde je verschillende stemmen zeggen over wat ze wilden in het leven. “Ik wil dat mijn moeder geneest”, “Ik wil ballet dansen,” Grote en kleine dromen die in ieder van ons verscholen zitten en die samen met het innerlijke kind op de tocht van 6,5 kilometer naar buiten komen. “Kijk daar! Zie ik de lichtjes van de Leie….” Misschien had Wannes Van de Velde zich gewoon van stad vergist.
Het lichtfestival is nog te bewonderen tot 4 februari.
© Didier Verbaere
© Didier Verbaere
