Villa Omaar, ook wel bekend als het roze huis aan de achterkant van het Wetterse station, gaf in het weekend van 9 en 10 februari haar opendeurdagen. Villa Omaar kwam op die manier wat meer in de spotlight, want sommigen weten niet goed wat er daar allemaal gebeurt. Mensen die kwamen opdagen, kregen wat meer uitleg.
Nathalie Braekman is één van de professionele vrijwilligers die werken in Villa Omaar. “Wij zijn een groeiplek waar jongeren tussen de 15 en 23 jaar terechtkunnen als ze even nood hebben aan een time-out. Jongeren komen vaak naar ons omdat ze zich niet goed voelen in hun vel of omdat ze met beginnende depressieve gevoelens zitten. Door de vele stress van het dagelijkse leven gaan de jongeren namelijk gemakkelijker blokkeren. Daardoor gaan ze zich terugtrekken uit hun school of uit hun vriendengroepen. Bij Villa Omaar proberen we die jongeren te helpen.”
De jongeren worden onderverdeeld in kleine groepjes, die dan één of twee weken lang overdag samenkomen. In die groepjes doen ze dan mee aan verschillende activiteiten, zoals muzieklessen, beweging, groepsgesprekken en meer. Op die manier worden ze gestimuleerd zich terug beter te voelen en hen te motiveren om de draad terug op te pikken.
“We zijn nu al een jaar bezig bij Villa Omaar en merken toch wel dat de vraag naar ons initiatief groot is. Voor vele jongeren is de stap naar de psychiatrie te groot. Wij dienen dan als een soort tussenschakel, om de kloof toch een beetje te verkleinen en hen aan te zetten verdere hulp te zoeken. Het kan ook omgekeerd, dat jongeren na die twee weken zich al een stuk beter voelen en uiteindelijk toch niet naar de psychiater hoeven te gaan.”
Tijdens de opendeurdagen konden de mensen dus eens binnenkijken in het roze huis aan het station. De mensen konden vrij rondlopen in de ateliers en in de tuinen en kregen hierbij de gepaste uitleg. Daarnaast was er ook een tijdelijke expositie, waarbij de kunst van lokale kunstenaars getoond werd. Bijzonder was dat ook de kunstwerken van de jongeren tussen deze kunststukken te vinden waren. Ook deze vielen zeker in de smaak.
Tekst: Maarten Bockstaele
