Geriater Lucien De Cock uit Laarne verwoordt in zijn nieuwe boek ‘De stille dood van Elza Corona’ de frustratie van zovele familieleden die iemand aan Corona verloren.
De woonzorgcentra werden vreselijk getroffen werden door de corona-pandemie. Van de ene op de andere dag gingen de centra op slot, figuurlijk én letterlijk. Het bezoek werd herleid tot zwaaien aan het venster. De sterftecijfers kregen echter nooit een echt gelaat en het verdriet van de familie bleef verborgen.
De Cock kwam op een dag op het kerkhof Liesje tegen. Hij kende haar overleden grootmoeder omdat hij haar als patiënte eerder had verzorgd. Hij hoorde hoe Elza ziek werd, naar het ziekenhuis wilde, maar eenzaam op haar kamer overleed, want de ziekenhuizen lagen overvol en oude mensen bleven best in hun vertrouwde omgeving. De Cock maakt brandhout van die beslissing.
De frustratie en het verdriet worden verwoord in het boek. In het laatste uur van je leven heeft iedereen recht op een naaste. Maar ook de naasten hebben recht op een mooi afscheid. De algemene balans tussen veiligheid en menselijkheid was zoek.
De getuigenis telt 96 bladzijden en kost 12 euro.
